JOSIF BRODSKI, Wiersze

Josif Brodski, fot. Anna Barańczak

Itaka

Wrócić tam, gdzie nie było cię dwadzieścia lat,
odnaleźć bosą nogą zostawiony ślad. 
Burek swym ujadaniem cały port wypełnia.
Nie wiadomo: z radości, czy zgłupiał zupełnie. 

Przepoconą bieliznę zrzucić z siebie można.
Nie licz, że po bieliźnie ktoś cię jeszcze pozna.
Tej jednej, co na ciebie, jak mówią, czekała
nawet nie próbuj szukać bo już wszystkim dała. 

Twój chłopiec – teraz on już sam jest marynarzem – 
patrzy na ciebie z niemym wyrzutem na twarzy.
Nawet z języka, którym wokół mielą ludzie
nie zrozumiesz ni słowa i próżno się trudzić.

Może to nie ta wyspa, a może zatoka?
Zamiast blasków błękitu – wstrętu pełne oko.
Fala od horyzontu płynąca w odmętach
wybiega tu na piasek – to ona pamięta.

1993       

                          JOSIF BRODSKI
tłum. K. Krzyżewska

JOSIF BRODSKI ur. 1940, zm. 1996. Poeta i eseista. Laureat Literackiej Nagrody Nobla (1987). Członek redakcji „Zeszytów Literackich”. Nakładem ZL ukazały się jego 82 wiersze i poematy (1988), Śpiew wahadła (1989), Znak wodny (1992), specjalne poświęcone mu numery kwartalnika (39, 55, 57, 92) oraz czterotomowe Dzieła zebrane z „Zeszytów Literackich” (2013-16).

Pierwodruk: ,,Przekrój” 20.1.2002 nr 3/2952