ADAM ZAGAJEWSKI
Wiersze

Wiersze

W ormiańskim kościółku

A jednak nie będę pisał o sobie
Nie wiem kim jestem
Pamiętam tyle różnych zapachów
Z Ulą, moją kuzynką
Chodziliśmy na lekcje
Do tej starej nauczycielki niemieckiego
Która nie myła się chyba nigdy
W jej skromnym pokoju łóżko
Na którym piętrzyła się szara pościel
I słowo bieda albo die Armut
Zapach tej czarnej rzeki
I nikt nie mógł zwyciężyć
Nie wiedzieliśmy, że świat się skończył
Szukałem czegoś zupełnie niezwykłego
Jednak mistyczne momenty
W ormiańskim kościółku
Nie chciały połączyć się w całość
Trwały tak krótko
Zaraz potem obiad, deser
i noc

Łagodnie

I znowu łagodnie płonęło to miasto
Tak jak palą się stare fotografie
Na brzeżku, powoli i cierpliwie.
Znowu odzywały się głosy
Zapomnianych, głos Krzysia Gąsieckiego
Który zginął w Dolomitach, wspinając się,
I nigdy się nie dowiedział
Jak się to wszystko skończyło
I jak rozpaczała jego matka
I jak zbudowano nowe autostrady
Które połączyły to miasto
Ze światem, ze stolicą
Ale nie potrafiły
Połączyć go z przeszłością
Z jej bólem, z jej płaczem

Wolność

                              „Ludzie nie pragną wolności” – Benedetto Croce
                              (Sandor Marai, Dziennik)    

Ludzie nie pragną wolności, dawniej
Tego nie wiedziałeś, wieczny kandydat
Na nieśmiałego buntownika;
Ludzie pragną suchego i ciepłego miejsca,
Plaży nie kamienistej, bezpiecznych
Dni, nakrytego stołu, okrągłych jabłek
– ale nie pragną wolności, wolność
Nie pozwala na spokojny sen,
Wolność jest kamieniem
Wolność jest metaforą, a metafory              
Nie da się do końca zrozumieć.

ADAM ZAGAJEWSKI

ADAM ZAGAJEWSKI, ur. 1945 we Lwowie. Poeta, prozaik, eseista. Przedstawiciel pokolenia Nowej Fali. Autor kilkunastu tomów poezji i szkiców. W 2004 otrzymał Neustadt International Prize for Literature. Odznaczony m.in. Orderem Legii Honorowej, 2016 i Literacką Nagrodą Księżniczki Asturii, 2017. Ostatnio wydał zbiór szkiców Substancja nieuporządkowana (Znak, 2019) i tom wierszy Prawdziwe życie (a5, 2019).