KAROL LUDWIK KONIŃSKI

KAROL LUDWIK KONIŃSKI ur. 1891, zm. 1943. Myśliciel religijny, prozaik, krytyk, publicysta. Debiutował w 1911. W 1916 zmobilizowany do służby pozafrontowej w armii austriackiej, zwolniony w listopadzie 1917 z powodu gruźlicy kręgosłupa. W kwietniu 1919 otrzymał rentę inwalidzką. W 1921 ożenił się ze Stefanią Machówną (1894–1963), nauczycielką, córką kierownika szkoły w Rudawie. Od 1920 współpracował jako krytyk i publicysta społeczno‑polityczny głównie z pismami obozu narodowego („Myślą Narodową”, „Głosem Narodu”, „Prosto z Mostu”), ale także z „Przeglądem Współczesnym”. W 1922 urodził się jego syn Jerzy (zm. 1966). W 1929 z powodu pogarszającego się zdrowia przeniósł się z Krakowa do Zakopanego. Od połowy lat 30. dystansował się wobec środowisk endeckich, publikował w „Zwrocie”, „Polonii” i „Odnowie”. Jesienią 1940 przeniósł się do domu teściów w Rudawie koło Krakowa. W czasie okupacji prowadził dzienniki medytacyjne Ex labyrintho (wyd. 1962), Nox atra (1961) oraz Uwagi 1940–1942 (1987), pisał też liczne rozprawy teologiczne i polityczne. Zmarł 23 III 1943. W 1955 ukazał się jego tom Pisma wybrane, od 2007 wydawana jest sukcesywnie seria Pism wybranych Konińskiego.