KAZIMIERZ WYKA

KAZIMIERZ WYKA ur. 1910, zm. 1975. Historyk literatury, krytyk, prozaik. Debiutował w 1930 na łamach „Kina” artykułem O najlepszych filmach sezonu. Pierwszy tekst krytyczno‑literacki, poświęcony Nocom i dniom M. Dąbrowskiej, ogłosił w poznańskim tygodniku „Kultura”, 1932. W 1933–34 przebywał w Belgii i we Francji jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej. W 1934 został młodszym asystentem w Seminarium Historii Literatury Polskiej UJ. W 1935 ożenił się z Jadwigą Szybińską (1904–1988), urzędniczką. W 1937 doktoryzował się na podstawie rozprawy Studia nad programem Młodej Polski, której promotorem był prof. S. Kołaczkowski, wydanej drukiem w 1959 pt. Modernizm polski. W czasie okupacji w Krzeszowicach, zatrudniony w tartaku ojca. Brał aktywny udział w konspiracyjnym życiu naukowym i literackim. W 1940 ukrywał się w majątku L. H. Morstina w Pławowicach. Współpracował z konspiracyjnym „Miesięcznikiem Literackim” (1942–43), drukował też w „Kulturze Jutra”. Po zakończeniu II wojny w Krakowie, kontynuował pracę naukową na Uniwersytecie Jagiellońskim.