NATALIA DE BARBARO, Wiersze
NATALIA DE BARBARO
Wiersze
* * *
Aleksandrze
Wiał wiatr, przez cały czas: szedł na nas, kiedy siedziałyśmy
na drewnianym tarasie pod wierzbą, szedł przez gałęzie, od rzeki,
szedł od pól, za którymi były następne pola i jeszcze pola: starczyło
tych pól na każdą wędrówkę, każdą opowieść i każdy lament. Szedł wiatr,
z nami, gdy szłyśmy wzdłuż płotów, ich postrzępionych sztachet:
ręce szukały nabrzmiałych strączków niecierpka i pod dotykiem palców
nasiona spadały w ziemię, jak gdyby coś dzisiaj miało zacząć się
i potem wschodzić, kiedy my już będziemy gdzie indziej
Szedł wiatr, a my chciałyśmy czegoś jeszcze: wichury, ulewy, gradu,
czegoś, co by zburzyło cały porządek, czegoś, czego byśmy my same
nie wybrały, gdyby nam wybór dano, a jednak rosło uparte
łaknienie w nas żeby przyszło
NATALIA DE BARBARO
NATALIA DE BARBARO ur. 1970. Laureatka Nagrody „Zeszytów Literackich” im. Konstantego A. Jeleńskiego za debiut. Ogłosiła tom wierszy Ciemnia (Zeszyty Literackie) i Tkanka (Wydawnictwo Literackie).
Zobacz także
