TADEUSZ DĄBROWSKI
Wiersze

Tadeusz Dąbrowski, fot. Raphael Zubler

Wiersze

Wzgórze

Wrócić w to samo miejsce,
niech będzie to wzgórze
z widokiem na nocne miasto,
w którym było się kiedyś,
kiedy „całe życie”
miało dopiero nadejść,
gdy wszystko było przed.
Wrócić – kiedy jest już po:
nieodwołalnie, konkretnie.
Jakże to dziwne uczucie.
Jakby się miało dar prorokowania
w świecie bez czasu.

Zurych, 2016–2019

Dlaczego poezja jest ci niezbędna do życia

Bo snuje się po dworcu jak piękna ćpunka, którą
chętnie byś przeleciał, gdyby nie twoja pozycja.
Albo śmieje ci się w twarz jak dziecko, które byś
rozpieszczał, gdyby było twoje. Albo wadzi
jak niedołężna matka, która nic nie pamięta,
robi pod siebie, i którą żywcem zakopałbyś w lesie,
gdyby nie twoja miłość do niej i twoja pozycja.
Albo psuje ci humor jak wróżbitka, która
dokładnie przepowiada twoją straconą przeszłość.
Poezja jest ci potrzebna, żebyś czasami mógł
wyjść z siebie, zobaczyć i nigdy nie wrócić.

Pasja

                                   Wacławowi Tkaczukowi

Mój przyjaciel przyszedł na spotkanie wcześniej.
Zamiast wziąć mnie na whisky, jak miewał w zwyczaju,
zaproponował wystawę mistrzów renesansu.
Obrazy oglądał w skupionym pośpiechu, żeby się nie
napatrzyć, żeby jeszcze zostało coś niejasnego
z tego blasku na samotny wieczór. Mój stary przyjaciel,
z którym przegadałem i przemilczałem na temat
poezji setki godzin, wziął mnie na wystawę, gdzie
zobaczyłem Portret nieznanego poety, a w sali obok
Pasję nieznanego malarza z Lombardii.
Mój chory na raka przyjaciel zabrał mnie na wystawę
mistrzów późnego renesansu.

Przyszła choroba i wybiła wszystkie ptaki,
a potem się zabrała za drzewa, osiwiały
w przeciągu jednej nocy, oszczędziła mnie
i ciebie. Twoja skóra jest gładka jak popiół,
ale pachnie mlekiem, zaczyna pod nią pulsować
małe żyjątko. Opowiemy mu kiedyś
o drzewach, ptakach i ludziach
sprzed choroby, a ono będzie powtarzać
z niedowierzaniem nowe słowa, które rozejdą
się jak kręgi na wodzie. I tak się stanie
Świat

TADEUSZ DĄBROWSKI

TADEUSZ DĄBROWSKI, ur. 1979. Peta, eseista, redaktor dwumiesięcznika Topos. Autor siedmiu zbiorów wierszy, m.in.: Te Deum (2005), Czarny kwadrat (2009) i Środek wyrazu (2016), oraz powieści Bezbronna kreska (2016). Laureat Horst-Bienek-Preis (2014), Nagrody m.st. Warszawy (2014), Nagrody Fundacji im. Kościelskich (2009), Hubert-Burda-Preis (2008) i Nagrody Fundacji Kultury Polskiej (2006), którą otrzymał z rąk Tadeusza Różewicza. Nominowany do Nagrody Literackiej NIKE (2009). Tłumaczony na ponad dwadzieścia języków. Publikował m.in. w „Tygodniku Powszechnym”, „Zeszytach Literackich”, „Odrze”, „Twórczości”, „Piśmie”, a także „New Yorkerze”, „Paris Review”, „Frankfurter Allgemeine Zeitung”, „Neue Zürcher Zeitung”, „Akzente”. Mieszka w Gdańsku.