TOMAS VENCLOVA
*** [Za kościołem Bernardynów…]

*** [Za kościołem Bernardynów…]

                              Мне Тифлис горбатый снится…
                              Осип Мандельштам

Za kościołem Bernardynów,
gdzie rodzinny chórek dzwonów
swe wezwanie w niebo śle,
stoi klasztor otulony
w zieleń, na piaskowym tle.

Rwąca wstęga za oknami
między stromymi brzegami
i dachówek zwarty szyk,
a na ziemi rozjarzonej
latarni odbity błysk.

Dokąd linia wzgórz je chroni,
miasto łatwo mieścisz w dłoni,
a kolumny jasny chłód
wchodzi w dialog z bielą szadzi:
beztroskiego czasu w bród!

Pod nogami wyszczerbione
leżą książki otworzone
białych chodnikowych płyt.
Nad spękanym ulic brukiem
odcień ścian pod kurzem znikł.

Podczas wojen niezniszczony,
dobre sto lat niezmieniony
gmach pod srebrną blachą trwa
otwartego labiryntu,
brudnopisów żółtych kart.

Na targach z tłumu lawiną
leje się czerwone wino –
dzięki niemu pojmiesz w mig,
o czym mówi nieznajomy,
dzierżąc gruby kartek plik.

Liściom lipy trzeba spadać,
kwiatom – kwitnąć, ptakom – latać,
śmierci zbliżać się co krok,
tobie – odkryć sekret strofy,
pełni dźwięków nadać tok.

Szarówka. To prawie młodość,
co udaje samotność.

TOMAS VENCLOVA
tłum. Beata Kalęba

TOMAS VENCLOVA ur. 1937. W Zeszytach Literackich ogłosił swoje wiersze (Rozmowa w zimie, 1989 i 2001 – wydanie poszerzone) oraz eseje: Niezniszczalny rytm (2002), Opisać Wilno (2006), Z dzienników podróży (2010), Czesław Miłosz / Tomas Venclova, Powroty do Litwy (2011). Na jego osiemdziesięciolecie „Zeszyty Literackie” opublikowały tom jego wierszy wybranych Obrócone w ciszę oraz rozmowę‑rzekę z Ellen Hinsey Magnetyczna Północ. Członek zespołu redakcyjnego „ZL”.